Długopole-Zdrój: Dom Zdrojowy w Parku Zdrojowym
DŁUGOPOLE-ZDRÓJ to wieś uzdrowiskowa położona w Rowie Górnej Nysy, u wschodnich podnóży Gór Bystrzyckich, w głębokiej dolinie rzeki Nysa Kłodzka. Jest najmniejszym z uzdrowisk leżących na Ziemi Kłodzkiej. Za początek uzdrowiska uznaje się rok 1798, kiedy to wodę ujęto w źródło „Emilia”. Znaczny rozwój miejscowości zaczął się w połowie XIX wieku. Z drugiej połowy tegoż stulecia pochodzi większość budowli sanatoryjnych oraz budynków mieszkalnych. Aż do 1945 r. Długopole było uzdrowiskiem sezonowym, działającym od 15 maja do 15 września. Po wojnie hotele zamieniono na sanatoria, zaś w pensjonatach urządzono domy wczasowe FWP i zakładów pracy. Początkowo utrzymano przedwojenny profil leczenia (choroby układu krążenia i kobiece oraz reumatyzm) – w 1956 r. zmieniono go na rehabilitację po wirusowym zapaleniu wątroby. I dopiero wtedy wprowadzono działalność całoroczną. Obecnie uzdrowisko Długopole-Zdrój jest wiodącym w kraju ośrodkiem uzdrowiskowego leczenia schorzeń wątroby. Podstawę terapii stanowią zabiegi balneologiczne i fizjoterapeutyczne z wykorzystaniem kuracji pitnej, borowiny, kąpieli kwasowęglowych, pola magnetycznego oraz zróżnicowany system żywieniowy. Wskazaniami do terapii w Długopolu-Zdroju są m.in. choroby wątroby, w tym stany po zapaleniu wirusowym i zapalenia przewlekłe, marskości w fazie wyrównanej, stany po przeszczepie wątroby, toksyczne i metaboliczne uszkodzenia wątroby; zaburzenia funkcji pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, zespoły po wycięciu pęcherzyka; choroby trzustki; nieżyty żołądka; choroby zapalne jelit; czynnościowe zaburzenia przewodu pokarmowego. Inne możliwe kierunki lecznicze Długopola-Zdroju to choroby ortopedyczno – urazowe, choroby reumatologiczne, choroby naczyń obwodowych, choroby krwi i układu krwiotwórczego, cukrzyca.